به طور حتم بسیاری از شما عزیزان تا کنون صدای بوق‌های «پست» را در لپ تاپ و یا کامپیوترها شنیده‌اید؛ آیا از معنی و مفهوم این بوق‌ها مطلع هستید؟ آیا باید بوق‌های پست را جدی بگیریم؟ در این مطلب به صورت کوتاه و ساده، به آشنایی با اخطارهای خطای سیستمی و تمامی این سؤالات پاسخ خواهیم داد. با ما همراه باشید.
سیستم پست (POST) چیست؟
سیستم پست یا Power-On Self-Test که به اختصار POST نیز نامیده می‌شود، روش یک کامپیوتر برای چک کردن وضعیت بخش‌های حیاتی سیستم به منظور راه اندازی است. خواستگاه پست در تراشه و بخش میان افزار بایوس (BIOS) قرار دارد. عملکرد پست چه در نوت بوک و چه در کامپیوترهای دسکتاپ، پس از فشردن کلید پاور آغاز می‌شود. پست به سرعت به سراغ سخت افزارها رفته و پس از چک کردن تمامی آنها، با زدن یک بوق کوتاه از موفقیت آمیز بودن وضعیت خبر می‌دهد.
اما در صورتی که بوقی به جز تک بوق کوتاه به گوش برسد، باید بدانید که کامپیوتر با این زبان در حال ارتباط برقرار کردن با شما است. صدای بوق پست معمولاً توسط اسپیکرهای کوچک تعبیه شده در کیس و یا حتی بر روی مادربرد شنیده می‌شوند. برخی مادربردها نیز خطاهای موجود را با نمایشگرهای دیجیتالی نشان می‌دهند که در ادامه به سراغ آنها خواهیم رفت.
سیستم پست پیش از راه اندازی چه قسمت‌هایی را چک می کند؟
همان‌طور که گفته شد، بخش POST وظیفه چک کردن قسمت‌های حیاتی سیستم، به منظور ورود مطمئن به سیستم عامل را دارد. در نتیجه سخت افزارها اولین بخش‌هایی هستند که توسط پست بررسی می‌شوند. در صورتی که همه چیز بدون ایراد بوده و در جای خود قرار گرفته باشد، پست یک سیگنال به بایوس ارسال کرده و اجازه راه اندازی را به آن می‌دهد.
در غیر این صورت با بوق‌های متفاوت، این ایراد به کاربران گزارش می‌شود. بخش‌های مورد بحث شامل سخت افزارهای اصلی، از جمله حافظه رم، پردازنده، بخش خروجی گرافیکی مانند کارت گرافیک و.. است. عدم اتصال درست و صحیح کابل‌های داخلی کیس نیز می‌تواند باعث انتشار بوق‌های خطا شود. به عنوان مثال خرابی یک کابل یا عدم اتصال صحیح آن به بخش مناسب.
چطور زبان بوق‌های پست یا کدهای نمایشگر را ترجمه کنیم؟
سازندگان مادربرد چه در بخش کامپیوترهای دسکتاپ و چه در حوزه لپ تاپ، از بایوس های چند سازنده محدود استفاده می‌کنند؛ در واقع تنها چند شرکت در جهان اقدام به تولید بایوس های استاندارد می‌کنند که از جمله برجسته‌ترین آنها می‌توان به AMI، Award و Phoenix اشاره کرد. در دفترچه راهنمای مادربرد شما نام سازنده بایوس و حتی دربرخی موارد کدهای خطا درج شده است.
اما اگر با یک لپ تاپ روبرو بوده و دسترسی به دفترچه مادربرد خود ندارید، به وسیله برنامه‌هایی مانند CUPID CPU-Z می‌توانید از نام سازنده بایوس مادربرد خود مطلع شوید. کمپانی‌های سازنده بایوس برای خود بوق‌های متفاوتی را طراحی کرده‌اند. بوق‌های هر سازنده با دیگری متفاوت است. به عنوان مثال 8 بوق کوتاه در بایوس AMI نشانه خرابی کارت گرافیک و یا بخش پردازش گرافیکی است. این در حالی است که همین ایراد در بایوس Award با یک بوق بلند و دو بوق کوتاه نشان داده می‌شود.
امروزه برخی از مادربردها فاقد اسپیکر و سیستم بوق‌های پست هستند؛ در نتیجه برای نمایش خطاهای سیستمی از یک نمایشگر دیجیتالی استفاده می‌کنند. با خواندن این کدها که می‌توان آنها را دیباگر سیستم هم نامید، می‌توانید با مراجعه به دفترچه و یا وب سایت سازنده، از ایراد مورد نظر سیستم مطلع شوید.
برخی از سازندگان مادربرد نیز با استفاده از دیودهای کوچک LED، خطاهای سیستمی را به کاربران گزارش می‌دهند. به عنوان مثال می‌توان به مادربردهای MSI و ASUS اشاره کرد. به نظر می‌رسد که سازندگان مادربرد در حال شخصی سازی شیوه نمایش بروز ایراد در محصولات خود هستند. به عنوان مثال ایسوس از Q-Codes در مادربردهای خود استفاده می‌کند که شامل کدهای اختصاصی برای نشان دادن خطا و ایرادهای سخت افزاری است.
حتی در صورتی که سیستم شما بالا آمده اما بوق‌های پست شنیده می‌شوند، باید به سرعت به دنبال دلایل آن باشید. با مراجعه به وب سایت سازنده و یا دفترچه راهنما، بوق‌ها را ترجمه کرده و ایراد را رفع کنید؛ چرا که احتمال خرابی قطعات و بخش‌هایی از سیستم در دراز مدت وجود دارد.
منبع:شهرسخت افزار
بدون دیدگاه