وقتی در مورد استفاده از کامپیوتر در محیط‌های تجاری بزرگ صحبت می‌شود، فاکتورهای زیادی برای تصمیم‌گیری وجود دارند. با افزایش تمایل شرکت‌ها به استفاده از راهکارهای مبتنی بر شبکه، استفاده از سیستمهای مناسب این راهکارها نیز رو به رشد است. در این مطلب به شباهت و تفاوت تین کلاینت و زیرو کلاینت و مینی پی‌سی می‌پردازیم.
شاید تا چند سال پیش، بخش اعظم بحث‌ها در مورد تهیه‌ی کامپیوترهای کاربران این محیط‌ها، مربوط به قیمت و قدرت این دستگاه‌ها می‌شد، اما پیشرفت‌های جدید در طراحی سیستمهای کامپیوتری و راهکارهای مبتنی بر شبکه‌ی کارامد، مواردی مثل اندازه‌ی فیزیکی، میزان مصرف برق، امنیت و فاکتورهای دیگری را نیز حائز اهمیت بیشتری کرده است. بر همین اساس، معماری‌های جدید کلاینت/سروری مثل زیرساخت دسکتاپ مجازی یا VDI شکل گرفته‌اند که اصطلاحات دیگری مثل دسکتاپ به عنوان یک سرویس (DaaS) و پروتکل پی‌سی از طریق آی‌پی (PCoIP) را به وجود آورده‌اند.
پیاده‌سازی سازوکارهایی مثل VDI به روش‌های متفاوتی انجام می‌گیرد اما به طور کلی در آن‌ها، یک یا چند سرور بار پردازشی ساختار را به دوش می‌کشند و سیستمهای شخصیِ در اختیارِ کاربران، بیشتر به عنوان یک ترمینال جهت دریافت ورودی و نمایش خروجی به کاربر مورد استفاده قرار می‌گیرند.
همان طور که از عنوان مطلب مشخص است، در این مقاله در مورد سرویس‌دهنده‌ها صحبتی نخواهیم داشت و تنها به کلاینت‌های این محیط می‌پردازیم. در این سیستم‌ها با کلاینت‌های بزرگ با عنوان Thick Client یا Fat Client، کلاینت‌های کوچک یا باریک موسوم به Thin Client و کلاینت‌های خیلی باریک به نام Zero Client یا Ultra Thin Client روبرو هستیم.
فَت کلاینت یا تیک کلاینت
تیک کلاینت‌ها در واقع سیستم‌هایی مخصوص اکوسیستم VDI و سایر ساختارهای کلاینت/سروری نیستند. این دستگاه‌ها، معمولاً به طور بالقوه، کامپیوترهای کامل و مستقلی هستند که در ساختار کلاینت/سروری مورد استفاده قرار گرفته‌اند. در عنوان این مطلب به جهت انطباق بر لیست قیمت تین کلاینت، زیرو کلاینت و مینی پی‌سی شهرسخت‌افزار، کلمه‌ی مینی پی‌سی آمده است. تیک کلاینت مفهومی برابر با مینی پی‌سی نیست اما مینی پی‌سی در شبکه‌هایی که از آن صحبت می‌کنیم، به عنوان تیک کلاینت مورد استفاده قرار می‌گیرد و به جهت خصوصیاتی که در ادامه ذکر می‌کنیم، می‌توان آن‌ها را به عنوان نمونه‌های خوب از تیک کلاینت‌ها معرفی کرد.
البته ذکر این نکته نیز خالی از لطف نیست که بعضی از شرکت‌ها، مینی پی‌سی‌ها را نوعی از تین کلاینت‌ها می‌دانند، اما به نظر نگارنده، این تلقی، دسته‌بندی در این حوزه را مقداری دچار آشفتگی می‌کند.
مینی پی‌سی‌ها از نظر عملیاتی و نرم‌افزاری، هیچ تفاوت ویژه‌ای با سایر کامپیوترهای شخصی معمولی ندارند. از اجزای اصلی کامپیوتر مثل پردازنده، رم، هارد دیسک و … بهره می‌برند و می‌توان سیستمهای عامل معمول ویندوز و لینوکس را روی آن‌ها داشت. البته همانطور که از اسم آن‌ها پیداست، اندازه‌ی این دستگاه‌ها به مراتب کوچکتر از کیس‌های معمول و حتی اکثر لپ‌تاپ‌هاست. معمولاً در این کامپیوترهای کوچک از پردازنده‌های سری لپ‌تاپ که کم‌مصرف‌تر و البته ضعیف‌تر هستند استفاده می‌شود.
در مجموع مینی پی‌سی را می‌توان یک کیس تنها و بدون وسایل ورودی و خروجی دانست که از نظر مشخصات، نوع و فرم‌فاکتور قطعات استفاده شده، بیشتر به یک لپ‌تاپ شباهت دارد. با توجه به نوع پردازنده‌های استفاده‌شده و اینکه معمولاً چیپ گرافیکی مستقلی نیز برای مینی پی‌سی‌ها در نظر گرفته نمی‌شود، مصرف انرژی در این دستگاه‌ها بسیار کمتر از کیس‌های کامپیوتر متوسط و بزرگ است.
شرکت‌های مختلفی مثل اینتل، ایسوس، ECS، زوتاک و گیگابایت در تولید مینی پی‌سی‌ها فعال هستند و مدل‌های مختلفی از این دستگاه‌ها در بازار دیده می‌شود.
تین کلاینت
در راستای واگذاری بیشتر امور پردازشی به بخش سرویس‌دهنده‌ها، کلاینت‌ها می‌توانند از مینی پی‌سی‌ها نیز کوچکتر و محدودتر باشند. در تین کلاینت‌ها، با استفاده از پردازنده‌های ضعیف‌تر و بدون نیاز به خنک‌کننده و عدم استفاده از هارددیسک‌ها، قطعات مکانیکی و متحرک حذف شده‌اند. برای اینکه این کاهش سخت‌افزار، آسیبی به نحوه‌ی عملکرد کلاینت نزند، از سیستم‌عامل‌های سبک و ساده مثل Windows 10 IoT Enterprise و Windows Embedded Standard یا سیستمهای عامل اختصاصی شرکت تولیدکننده استفاده می‌شود.
باید به این نکته توجه داشت که در تین کلاینت‌ها، قرار نیست کاربر به طور عمده با نرم‌افزارهای موجود روی کلاینتِ خود کاری انجام دهد. در ساختارهایی مثل VDI، سیستمِ در اختیارِ کاربر تنها باید توانایی اتصال سرور از طریق شبکه و استفاده از آن به عنوان یک منبع سخت‌افزاری را داشته باشد. در واقع کاربر از سیستمِ خود تقریباً در حد یک مرورگر اینترنت استفاده می‌کند و سرور یک دسکتاپ با قدرت پردازشی بالا و فضای ذخیره‌سازی وسیع را در اختیار کاربر قرار می‌دهد و سخت‌افزارهای موجود روی تین کلاینت، فقط باید بتوانند این اتصال و سرویس را برقرار و مدیریت کنند.
در مجموع، تین کلاینت‌ها ابزارهایی محدودتر از تیک کلاینت‌ها و مینی پی‌سی‌ها هستند که مخصوص شبکه‌های کلاینت/سروری طراحی شده‌اند. اما این دستگاه‌ها نسبت به زیرو کلاینت‌ها که در ادامه در موردشان بحث می‌کنیم، منعطف‌تر هستند؛ زیرا با برخورداری از سیستم‌عامل و بعضی برنامه‌ها، قابلیت استفاده از پروتکل‌های مختلف از راه دور مثل Microsoft RDP، Teradici PCoIP، Citrix HDX و VMware Blast Blast Extreme روی یک تین کلاینت وجود دارد.
مصرف پایین‌تر انرژی، امکان مدیریت امنیت بالاتر داده‌ها و اندازه‌ی فیزیکی کوچکترِ تین کلاینت‌ها، مزایای این دستگاه‌ها نسبت به مینی پی‌سی‌ها هستند. البته محدودیت‌های این دستگاه‌ها باعث کاهش انعطاف‌پذیری آن‌ها نسبت به رقیبِ چاقِ خود (تیک کلاینت) می‌شوند.
زیرو کلاینت
زیرو کلاینت‌ها یا کلاینت‌های بسیار باریک انواع دیگری از کلاینت‌ها هستند که در ساختار دسکتاپ مجازی مورد استفاده قرار می‌گیرند. این دستگاه‌ها مثل تین کلاینت‌ها به سادگی قابل نصب و راه‌اندازی هستند و مصرف انرژی بسیار کمی دارند. علاوه بر آن و بر خلاف تین کلاینت‌ها، در زیرو کلاینت‌ها هیچ سیستم‌عاملی وجود ندارد. در واقع در زیرو کلاینت Firmware مسئولیت ایجاد و نگهداری ارتباط با ماشین از راه دور را به عهده دارد. با توجه به همین مسئله، در زیرو کلاینت‌ها هیچ فضای ذخیره‌سازی نیز وجود ندارد و تنها مقداری حافظه‌ی رم به همراه حافظه‌ی فقط خواندنیِ فلش برای بوت شدنِ سیستم در اختیار دستگاه قرار می‌گیرد.
عدم حضور سیستم‌عامل در زیرو کلاینت، باعث کاهش قابل توجه انعطاف‌پذیری و محدود شدن دستگاه به یک عملکرد خاص می‌شود. در مقابل، با توجه به این محدودیت، پردازنده‌های استفاده شده در زیروکلاینت‌ها، پردازنده‌هایی خاص برای استفاده از یک پروتکل از راه دور خاص مثل PCoIP هستند که برای این منظور، به شدت بهینه شده‌اند. بنابراین شاید بتوان گفت بهترین تجربه‌ی بهره بردن از حداکثر توانایی ارائه‌دهنده‌ی سرویس دسکتاپ را در زیرو کلاینت‌ها خواهیم داشت.
منبع:شهرسخت افزار
بدون دیدگاه